Jedna z działających w okresie międzywojennym linii tramwajowych w Koszalinie dowoziła mieszkańców miasta na plażę w Mielnie. Część trasy tramwaje pokonywały po torach kolejowych.
Historia tramwajów w Koszalinie sięga 1911 roku, kiedy w mieście uruchomiono pierwszą linię tramwaju elektrycznego łączącą dworzec kolejowy z podnóżem tzw. Góry Chełmskiej. Linia miał 3,3 km i była obsługiwana 7 pojazdami.
Dużo ciekawsza jest jednak historia uruchomionej dwa lata później linii tramwajowej łączącej Koszalin z Mielnem oraz małą miejscowością Unieście (obecnie część Mielna). Władze miasta chciały, aby mieszkańcy i turyści mogli w krótkim czasie dostać się z centrum miasta nad Bałtyk. Miało to też wpłynąć na zwiększenie atrakcyjności samego Koszalina. Powołana do życia spółka Kösliner Stadt- und Strandbahn (Koszalińska Kolej Miejska i Plażowa) przejęła upadające prywatne przedsiębiorstwo, które było właścicielem linii kolejowej łączącej Koszalin z Mielnem i 1 lipca 1913 roku uruchomiła linie plażową.
Linia kolei plażowej miała długość około 14 kilometrów. Pierwszym przystankiem dla nowej linii tramwajowej był dworzec kolejowy w Koszalinie. Stamtąd, przez ok. 7 kilometrów wagony tramwaju jechały przez miasto zatrzymując się na klasycznych przystankach tramwajowych. Następnie pojazdy wjeżdżały na pięciokilometrowy odcinek linii kolejowej do Mielna (zatrzymując się na stacjach kolejowych), po czym ponownie po sieci tramwajowej kursowały do przystanku końcowego w Unieściu.
Zgodnie z rozkładem jazdy tramwaje odjeżdżały z obu krańców linii o każdej pełnej godzinie, zaś mijały się na stacji kolejowej w Mścicach. W niedziele w lipcu i sierpniu zwiększano częstotliwość kursów do 30 minut. Pojazdy na pokonanie całej trasy potrzebowały około 50 minut.
Tramwaje na linii plażowej zlikwidowano 30 września 1938r. Zostały zastąpione autobusami, które pokonywały tą trasę w jedyne 30 minut.
Więcej o koszalińskiej kolei plażowej znajdziecie w książce: Koszalińska komunikacja miejska i plażowa
