Po zakończeniu produkcji krótkiej, nieudanej serii elektrycznych zespołów trakcyjnych serii EW58 postanowiono podjąć jeszcze jedną próbę wyprodukowania jednostki spełniającej potrzeby przewoźników obsługujących ruch miejski i aglomeracyjny, takich jak trójmiejska SKM. Niestety, kolejna próba stworzenia pojazdów do ruchu miejskiego również zakończyła się niepowodzeniem, a jej efektem było powstanie zaledwie dwóch prototypowych jednostek serii EW60, których losy okazały się bardzo burzliwe.
Pomysł skonstruowania kolejnej serii EZT dostosowanych do obsługi kolei miejskich zrodził się podczas zbierani negatywnych uwag, które pojawiły się w trakcie eksploatacji serii EW58 na linii trójmiejskiej SKM. Nowy projekt zakładał połączenie zalet serii EN57 oraz EW58 oraz eliminację najpoważniejszych bolączek drugiego z wymienionych EZT, takich jak niska jakość prototypowych podzespołów czy wysoki pobór prądu będący skutkiem podwojenia liczby silników względem serii EN57.
Dużo drzwi, wygodne wejście, przestarzały napęd
Efektem prac stał się trójczłonowy elektryczny zespół trakcyjny o układzie wagonów identycznym jak w EN57, tj. rozrządczy + silnikowy + rozrządczy (serię EW58 cechował układ silnikowy + doczepny + silnikowy), czterech parach drzwi na człon (względem trzech par w EW58) oraz wejściach dostosowanych do obsługi wyłącznie peronów o wysokości 960 mm ponad główką szyny. Dzięki temu pojazd był mniej energochłonny niż pojazdy serii EW58, a zarazem oferował znacznie szybszą wymianę podróżnych, a także bardziej komfortowe wsiadanie i wysiadanie z wysokich peronów niż jednostki serii EN57. Przyspieszenie rozruchu, szczególnie ważne w ruchu aglomeracyjnym, wynosiło 0,6 m/s2. Dla porównania przyspieszenie rozruchu w EN57 wynosi 0,45 m/s2, a w EW58 około 0,9 m/s2. Prędkość maksymalna jednostek wynosiła zaledwie 100 km/h względem 110 km/h w EN57 i 120 km/h w EW58.
Prace projektowe zakończono w 1982 roku. Opracowana została zarówno wersja regionalna z toaletami (typ 2WE) oraz aglomeracyjna bez toalet (typ 6WE). Początkowo planowano wyprodukować do 1990 roku aż 500 składów aglomeracyjnych. Ostatecznie wykonano tylko dwa prototypowe egzemplarze, których budowę firma Pafawag z Wrocławia ukończyła w 1990 roku. Wobec problemów gospodarczych Polski w jednostkach zastosowano mocno przestarzały w tamtym czasie rozruch oporowy. Pafawag planował stworzyć pojazd z nowocześniejszym rozruchem impulsowym dopiero w 1993 roku. Polskie Koleje Państwowe nie zdecydowały się na zakup kolejnych egzemplarzy. Polska kolej nie była także zainteresowana zakupem jednostek w wersji regionalnej, a także w wersji z rozruchem impulsowym. Wobec tego nie powstały nawet ich prototypy.
W służbie trójmiejskiej SKM
Obie jednostki dopiero w lutym 1993 roku, czyli po 3 latach od wyprodukowania, zostały przyjęte na stan elektrowozowni Gdynia Cisowa, która obsługiwała ruch na linii kolei miejskiej w Trójmieście. Po odbyciu licznych jazd testowych w listopadzie tego samego roku rozpoczęły obsługę regularnych kursów. Prototypowe jednostki, choć najmłodsze w taborze SKM, służyły pasażerom zaledwie około 7 lat. Już w 2000 zostały odstawione celem przeprowadzenia naprawy rewizyjnej, której ostatecznie nie wykonano. Przez kolejnych 5 lat zalegały odstawione na terenie elektrowozowni Gdynia Cisowa, gdzie były stopniowo pozbawiane części, wykorzystywanych później w pozostałych w eksploatacji jednostkach serii EW58. Pod koniec 2005 roku składami zainteresowało się województwo mazowieckie. Zakupiło oba egzemplarze celem zasilenia parku taborowego pierwszego samorządowego przewoźnika – Kolei Mazowieckich.
Nowe życie w Kolejach Mazowieckich
18 grudnia 2005 roku jednostki przetransportowano z pomocą lokomotywy ET22 do elektrowozowni Kolei Mazowieckich Warszawa Grochów. W latach 2006 – 2007 ZNTK Mińsk Mazowiecki przeprowadził gruntowną modernizację jednostek. Podczas remontu wymienione zostały ściany czołowe, nowocześniejszy rozruch impulsowy, nowy układ hamulcowy, a także całkowicie nowe wnętrze wyposażone w wygodniejsze tapicerowane fotele. Zastąpiły dotychczasowe czerwone, plastikowe ławy. Pojawiły się też stojaki na rowery, ogrzewanie nawiewne, monitoring, a także nieistniejącą dotychczas toaletę. Wraz z wymianą ścian czołowych całkowicie przebudowano kabinę maszynisty, w której zabudowano nowy pulpit umieszczony po środku kabiny. Miejsce pracy maszynistów otrzymało także klimatyzację.
Eksploatacja zmodernizowanych EW60 rozpoczęła się wiosną 2007 roku. Niestety jednostki sprawiały trudności w eksploatacji. Brak dodatkowych stopni pozwalających na wsiadanie z niższych peronów powodował, że możliwe było wykorzystanie składów tylko na niektórych trasach. W związku z tym już w 2012 ogłoszono przetarg na naprawę P4 połączoną z kolejną modernizacją. Wykonał ją w latach 2013- 2014 również ZNTK Mińsk Mazowiecki. Tym razem dokonano znacznie poważniejszych modyfikacji. Najważniejszą zmianą była kolejna modernizacja napędu jednostek polegająca na wymianie silników prądu stałego na silników asynchronicznych. Pozwoliło to ponieść przyspieszenie rozruchu jednostek z 0,6 /s2 do 1,1 m/s2, a także prędkość maksymalną ze 100 km/h do 120 km/h.
Kolejną znaczącą modyfikacją była likwidacja połowy drzwi. Obecnie EW60, podobnie jak EN57 posiadają po 2 pary drzwi na człon. Wejścia zostały wyposażone w dodatkowe rozkładane stopnie dla podróżnych. We wnętrzu w miejscu zlikwidowanych drzwi pojawiły się dodatkowe okna i siedzenia. Dodano także więcej poręczy w przedziale dla podróżnych z większym bagażem ręcznym. Pojawiły się również nowe pochylnie dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
Dzięki ostatniej modernizacji jednostki możliwe jest łączenie jednostek serii EW60 z EZT serii EN57 zmodernizowanymi do standardu AKM. Obecnie egzemplarz EW60 – 001 oczekuje przeprowadzenia kolejnej naprawy poziomu P4, zaś egzemplarz EW60 -002 jest eksploatowany w składach z EN57AKM. Obecnie nie wiadomo kiedy pierwszy egzemplarz wróci do ruchu. W 2018 roku przeprowadzono dwa postępowania przetargowe na naprawę zarówno EW60 -001 jak i EW60 -002. Oba przetargi jednak unieważniono z powodu braku ofert.